Trudno nazwać sukcesem militarnym fakt, że znakomita większość wystrzelonych pocisków nie osiągnęła celu.

Nie będę powielał propagandowej informacji, że 99% pocisków zostało zniszczonych, bo zbyt bardzo przypomina to komunistyczną farsę, 99% narodu popiera przewodnią siłę narodu. Pozostańmy przy określeniu „znakomita większość”. Iran zaatakował w odpowiedzi na terrorystyczny atak Izraela na konsulat Iranu w Damaszku. Choć odwet nigdy nie jest metodą popieraną przez społeczeństwa świata, nie dotyczy to rządzących i wojskowych jastrzębi, o tyle odwet traktowany jako kara powinien być dla karanego nauczką. Jaką nauczką dla Izraela jest odwet, który nie spowodował zniszczeń co najmniej równoważnych tym, które dotknęły Iran w wyniku ataku Izraela? Czy fakt, iż w rachunku księgowym koszty obrony przed atakiem odwetowym były wyższe niż koszty, jakie poniosła strona atakująca, choć i te wątpliwe, gdy doliczymy utratę budynku w Damaszku i straty ludzkie może oznaczać sukces?

Z propagandowego punktu widzenia atak ten również nie był sukcesem. Społeczeństwo Izraela może poczuć się bezpieczne, posiadamy systemy broniące nas przed atakiem, a to zwiększy poparcie dla zbrodni dokonywanych przez Izrael na broniącej się, rugowanej ze swojej ojczyzny ludności Palestyny, od sztandarem walki z „terrorystami z Hamas”. Choć propaganda zachodnia określa Hamas terrorystami, w skomplikowanej sytuacji na Bliskim Wschodzie trudno rozstrzygnąć czy Hamas to terroryści, czy też skrajnie islamska partyzantka palestyńska. 

Izrael, z historycznego punktu widzenia jest w Palestynie ekspansywnym ciałem obcym powstałym z ludności napływowej, wyznawców judaizmu, która pojawiła się na tej ziemi w wyniku II wojny światowej, głównie z Polski i republik byłego ZSRR. Właśnie te zaszłości historyczne są przyczyną dzisiejszego konfliktu na Bliskim Wschodzie.


Kim są Palestyńczycy?

W wyniku kilku powstań żydowskich przeciw Rzymowi, dla uspokojenia sytuacji w tej ważnej dla Rzymu prowincji nastąpiło „Wypędzenie Żydów z ich Ziemi Obiecanej”. Jednak analizując historię głębiej, w tych czasach nie było takich środków, jakie miała caryca Katarzyna Wielka, dla wypędzenia Tatarów z Krymu. Z Palestyny przesiedlono elity, jednak ludność niższych warstw pozostała. W interesie Rzymu było aby i w tej prowincji byli ludzie pracujący na rzecz Rzymu. Powstanie Islamu, najazdy tureckie, działalność podatkowa późniejszych władców tych ziem spowodowała iż dawni potomkowie Izraela pozostając na ziemiach ojców stali się wyznawcami islamu. Faktami historycznymi trudno dzisiejszych obywateli Izraela nazwać wygnańcami, którzy powrócili na ziemie przez Boga im obiecane.

Czy odparcie ataku Iranu było sukcesem militarnym Izraela?

Izrael odparł ten atak nie własnymi siłami. Większość z wystrzelonych pocisków została zestrzelona nad terytorium Iraku, Syrii oraz Jordanii siłami USA, Wielkiej Brytanii, Francji oraz państw arabskich jak Arabia Saudyjska i Jordania. Przy takim wsparciu Izraela atak nie mógł być sukcesem.

Co więcej, na niekorzyść Iranu świadczy fakt iż o ataku cały świat wiedział od kilku dni. Pisały o tym nawet publiczne media. Do odparcia ataku systemy obrony przeciwlotniczej były gotowe. To tylko świadczy o tym, jak bardzo przez obce wywiady infiltrowane są struktury decyzyjne Iranu.

W interesie całego świata, w czasie tlących się konfliktów wyciszenie konfliktu Izrael – Iran jest korzystnym, tyle, że nie będzie to w interesie Palestyńczyków rugowanych z ziem swych Ojców.